Op weg naar een beter (milieu)cijfer!

Van de week kwam Arthur van de Graaf, van onze partner radiozender Sublime, naar mij toe met een opmerkelijk stukje papier. Hij liet het me lezen en vroeg mij wat ik ervan vond. Als rasoptimist werd ik even aan het wankelen gebracht. Gelukkig herpakte ik mezelf snel, maar het briefje had genoeg impact om het te willen delen met lezers van The Optimist Daily. Hieronder lees je Arthurs verhaal.

Deze week vond een oude schoolvriend bij het opruimen van zijn rommel op zolder een oud proefwerk van mij. Zo’n dertig jaar geleden schreef ik het volgende:

‘Ongetwijfeld kan met voldoening worden geconstateerd dat in het laatste decennium zowel door particulieren als op initiatief van de overheid in allerlei uitgebreide publicaties aandacht is gewijd aan het vraagstuk van de toenemende hoeveelheid afvalproducten, die thans het leefmilieu in steeds ernstigere mate aantasten. Niettemin zijn sommigen geneigd dit alleszins gecompliceerde probleem als niet urgent te beschouwen.’

Aan het cijfer te zien, werd de tekst niet gewaardeerd. Er stond een dikke rode ‘2’ bovenaan het blad. Ik weet eerlijk gezegd niet of het een dictee was. Ik kan er wel een aantal conclusies uit trekken:

Want dan mogen zij zich – en wij ons – afvragen wat er in al die jaren dan is gebeurd aan het probleem dat wij toen al als ‘niet urgent’ beschouwden. Het probleem waar ik toen nog vanuit mijn kinderschoenen naar keek, is een volwassen probleem geworden. Een probleem dat nu wederom op het bord van de kinderen komt te liggen. Zullen zij over dertig jaar met hetzelfde schaamrood op de kaken naar hun opstel kijken en zich afvragen of hun 2 op de beheersing van de Nederlandse taal slaat of op hun gedrag als volwassenen?

Urgentie

Zoals de Canadese Haida Indianen al zeiden: ‘We hebben de aarde niet geërfd van onze ouders, maar in bruikleen gekregen voor onze kinderen.’ Zo’n verhaal van Arthur herinnert ons hier nog eens fijntjes aan. Misschien is het goede nieuws dat zijn leraren en hun leeftijdsgenoten van toen de urgentie wat minder inzagen dan de generatie die nu kinderen grootbrengt en dagelijks met de afvaluitdaging wordt geconfronteerd.

Dus wij blijven positief, maar alleen in de wetenschap dat we in staat zijn om het tij te keren, en dat we daadwerkelijk initiatieven ontplooien om iets ten goede te veranderen. Arthur is daar als kartrekker van Sublime Doing, de tak van sport binnen Sublime waarbinnen wereldverbetering wordt gestimuleerd, de verpersoonlijking van geworden. Dat kan geen toeval zijn! En het goede nieuws is ook dat Arthur in de loop der jaren (bijna) foutloos heeft leren spellen. Er is hoop!