Oprah’s toespraak met presidentiële allure

Oprah Winfrey ontving afgelopen zondag de Cecil B DeMille Award tijdens de uitreiking van de Golden Globe Awards in Beverly Hills, Californië. Uit solidariteit met het ‘Me too’-thema waren de aanwezige dames in het zwart gekleed. Oprah maakte van de gelegenheid gebruik om een haast presidentiële speech te houden, die veel mensen over de wereld heeft geraakt. Het filmpje is ‘viraal’ gegaan en inmiddels vele miljoenen keren bekeken. Wij dragen daar graag ons steentje aan bij. Hieronder vind je niet alleen de link naar het videofragment maar ook de Nederlandse vertaling van Oprah’s indrukwekkende toespraak.

Vertaling van de speech

In 1964 was ik een klein meisje dat op de linoleumvloer van mijn moeders huis in Milwaukee zat te kijken hoe Anne Bancroft de Oscar voor Beste Acteur presenteerde tijdens de 36e Academy Awards. Ze opende de envelop en zei vijf woorden die letterlijk geschiedenis maakten: ‘De winnaar is Sidney Poitier.’ Op het podium verscheen de elegantste man die ik ooit had gezien. Ik herinner me dat zijn das wit was en, natuurlijk, zijn huid was zwart. En ik had nog nooit een zwarte man gezien die zo werd bejubeld. En ik heb vele, vele, vele malen geprobeerd uit te leggen wat zo’n moment betekent voor een klein meisje, een kind dat vanaf de goedkope stoelen toekijkt terwijl mijn moeder door de voordeur binnen komt, hondsmoe van het schoonmaken van andermans huizen. Maar alles wat ik kan doen is citeren en zeggen dat de verklaring zit in Sidney’s uitvoering in Lilies of the Field, ‘Amen, amen. Amen, amen.’

In 1982 ontving Sidney de Cecil B DeMille Award hier bij de Golden Globes, en het is me niet ontgaan dat er op dit moment kleine meisjes kijken die zien dat ik de eerste zwarte vrouw word die dezelfde prijs krijgt.

Het is een eer – het is een eer en het is een voorrecht om de avond met hen allen te delen en ook met de ongelooflijke mannen en vrouwen die me inspireren, die mij uitdagen, die mij steunen en die mijn reis naar dit podium mogelijk hebben gemaakt. Dennis Swanson, die de gok met me waagde voor AM Chicago. Quincy Jones, die me in die show zag en tegen Steven Spielberg zei: ‘Ja, zij is Sofia in The Color Purple.’ Gayle, die de definitie is van wat een vriend is. En Stedman, die mijn rots in de branding is geweest. Om maar een paar te noemen.

Ik wil de Foreign Press Association van Hollywood bedanken omdat we allemaal weten dat de pers tegenwoordig onder vuur ligt, maar we weten ook dat het de onverzadigbare toewijding is om de absolute waarheid bloot te leggen die ons ervan weerhoudt een oogje dicht te knijpen voor corruptie en onrecht – voor tirannen en slachtoffers en geheimen en leugens. Ik wil uitspreken dat ik de pers meer dan ooit waardeer in deze ingewikkelde tijden waarin we onze weg proberen te vinden, en dat brengt me tot het volgende: wat ik zeker weet, is dat het uitspreken van je waarheid het krachtigste instrument is dat we allemaal hebben. En ik ben vooral trots en geïnspireerd door alle vrouwen die zich sterk genoeg en krachtig genoeg hebben gevoeld om hun persoonlijke verhalen te vertellen en te delen. Ieder van ons in deze zaal wordt gevierd vanwege de verhalen die we vertellen. En dit jaar werden we zelf het verhaal. Maar het is niet alleen een verhaal over de entertainmentindustrie. Het is er een die cultuur, geografie, ras, religie, politiek of werkplek overstijgt. Dus wil ik vanavond dankbaarheid betuigen aan alle vrouwen die jaren van misbruik en aanranding hebben doorstaan ​​omdat zij, net als mijn moeder, kinderen hadden om te voeden, rekeningen om te betalen en dromen om na te streven.

Het zijn de vrouwen van wie we de namen nooit zullen weten. Het zijn thuiswerkers en landarbeiders. Ze werken in fabrieken en ze werken in restaurants, ze bevinden zich in de academische wereld en in ingenieurswerk, geneeskunde en wetenschap. Ze maken deel uit van de wereld van technologie en politiek en het bedrijfsleven. Ze zijn atleten op de Olympische Spelen en militairen in het leger.

En er is iemand anders: Recy Taylor, een naam die ik ken en ik denk dat jullie die ook zouden moeten kennen. In 1944 was Recy Taylor een jonge vrouw en een moeder. Ze liep net naar huis van de kerkdienst die ze in Abbeville, Alabama had bijgewoond, toen ze werd ontvoerd door zes gewapende blanke mannen, verkracht en geblinddoekt achtergelaten langs de kant van de weg, thuiskomend van de kerk. Ze dreigden haar te vermoorden als ze het ooit aan iemand zou vertellen, maar haar verhaal werd gerapporteerd aan de NAACP, waar een jonge medewerkster met de naam Rosa Parks de hoofdonderzoeker van haar zaak werd. En samen zochten ze gerechtigheid. Maar gerechtigheid was geen optie in het tijdperk van Jim Crow. De mannen die probeerden haar te vernietigen werden nooit vervolgd. Recy Taylor stierf 10 dagen geleden, net voor haar 98ste verjaardag. Ze leefde zoals we allemaal hebben geleefd, te veel jaren in een cultuur die is beschadigd door wrede mannen. Te lang zijn vrouwen niet gehoord of geloofd als ze hun waarheid durfden uitspreken tegen de macht van die mannen, maar hun tijd is voorbij.

Hun tijd is voorbij. Hun tijd is voorbij. En ik hoop alleen maar – ik hoop alleen dat Recy Taylor stierf wetende dat haar waarheid, zoals de waarheid van zoveel andere vrouwen die in die jaren gekweld werden en zelfs nu nog gekweld worden, voortgaat. Het was ergens in het hart van Rosa Parks aanwezig, bijna 11 jaar later, toen ze de beslissing nam om in die bus in Montgomery te blijven zitten. En het is hier bij elke vrouw die ervoor kiest om te zeggen: ‘Me too’ en elke man, elke man die ervoor kiest om te luisteren.

Wat ik in mijn carrière altijd heb geprobeerd zo goed mogelijk te doen, hetzij op televisie of via film, is iets te zeggen over hoe mannen en vrouwen zich echt gedragen, te zeggen hoe we schaamte ervaren, hoe we liefhebben en hoe we razen, hoe we falen, hoe we ons terugtrekken, volharden en hoe we overwinnen. Ik heb mensen geïnterviewd die een aantal van de lelijkste dingen hebben meegemaakt die het leven je kan geven, maar die ene kwaliteit die ze allemaal lijken te delen, is het vermogen om de hoop op een betere ochtend te behouden, zelfs tijdens onze donkerste nachten. Dus ik wil dat alle meisjes die hier nu naar kijken weten dat er een nieuwe dag aan de horizon zal verschijnen. En wanneer die nieuwe dag eindelijk aanbreekt, zal dat komen dankzij een heleboel prachtige vrouwen, van wie velen hier vanavond in deze zaal aanwezig zijn, en een aantal behoorlijk fenomenale mannen die hard vechten om ervoor te zorgen dat zij de leiders worden die ons meenemen naar de tijd dat niemand ooit nog opnieuw ‘me too’ zal hoeven zeggen. Dank je.

Ook in de Daily van vandaag:
> Kalknagels, kun je ze zelf behandelen?
> Nooit meer slaapproblemen met behulp van je smartphone!?