Column: Ik ben een boom

Ik ben vast niet de enige die een beetje chagrijnig begon te kijken toen de regen en herfststormen van september begonnen. Het wordt donker, de bloemen en hun lekkere geuren zijn weg en het blijft maar regenen. Ook bomen moeten deze tijd toch rot vinden. Heb je het hele jaar vruchten, blaadjes en nieuwe takken gemaakt, begint het te waaien. Kan je toch mooi dag zeggen tegen je harde werk!

Maar deze tijd van het jaar is ook heel nuttig. De bomen raken door de stormen hun dood materiaal kwijt en dit wordt vervolgens door allerlei andere beestjes benut en omgezet in een voedingsbodem voor het volgende jaar. Het vormt een schitterende cyclus. Ze groeien, bloeien en laten los wat ze niet meer nodig hebben. En de basis blijft staan, een beetje groter dan het jaar ervoor. In dat opzicht zijn mensen eigenlijk ook net bomen.

Ik ben zelf ook wel een beetje een boom. En ik ken ook heel veel boommensen. Mijn sippe tante is dan een treurwilg, mijn lieve vader een oerdegelijke eik en mijn prettig gestoorde beste vriendin is een tropische palmboom. En ik? Ik zou wel een kerstboom willen zijn. Maak daarvan wat u zelf wilt.

Als boom zijnde, kijk ik in deze periode ook maar eens naar mijn eigen ‘dode hout’. Kan ik nog een paar lekkere stormen hebben, of knak ik dan om? Welke stormen heb ik eigenlijk al gehad en zijn daarbij de goede blaadjes weggewaaid? Wordt het volgend jaar tijd voor een extra tak erbij? En hoe is het eigenlijk met de stam? Is hij niet te dik of dun? Heeft hij geen rotte plekken of iets anders onder de leden? Zitten de wortels nog goed in de aarde? U ziet, mijn boom zit vol met metaforen.

Dit jaar concludeer ik dat het eigenlijk heel goed is. Ik heb een rijke voedingsbodem en hoewel regenbuien nooit echt leuk zijn, groei ik er wel van. Ik liet ook wat zaadjes vallen. Ze liggen op de grond nu, en misschien ontstaat daar de komende tijd wel iets heel moois uit. Er waaide trouwens wel het een en ander weg dit jaar. Gewild en ongewild. Ik liet wat stress los en daardoor kon creativiteit groeien. Een familielid werd plotseling ernstig ziek, maar dat maakte me dankbaar voor de liefde en steun die er om mij heen is.

In die periode ontdekte ik trouwens ook een leuke goeroe: Berthold Gunster. De grondlegger van het ‘omdenken’. Hij ziet in elke negatieve situatie iets positiefs. In plaats van naar het probleem te kijken, ziet hij mogelijkheden. Dat spreekt mij ook wel aan. Een zeurende, hangende dochter is een mogelijkheid tot echt contact, de wachtrij op Schiphol is een kans om alvast te onthaasten en falen is geen hindernis naar succes, maar juist een onderdeel ervan.

Zo omgedacht is de ‘herfst’ eigenlijk zo slecht nog niet. Ik vind het nog steeds niet leuk, maar kan me wel alvast verheugen op de mooie, zomerse lessen die ik leer. Het snertweer is de opmaat naar de lente en zomer. Iets waar ik me -warm gekleed- doorheen werk. Zodat mijn stam er weer een jaarring bij krijgt.

Door Lisette Weber-Ziere

Lisette Weber-Ziere (Eindhoven, 1984) is sinds kort redactielid van The Optimist. Ze is getrouwd en moeder van een dochter. Haar belangrijkste aandachtsgebieden zijn de Nederlandse gezondheidszorg- en wellnessbranche. Naast haar werk voor The Optimist heeft ze een eigen bedrijf en werkt ze als gastredacteur voor diverse online media. In haar vrije tijd maakt Lisette graag foto’s.

Ook in de Daily van vandaag:
> Duurzaam aan de slag met hout
> Zo verhoog je creatieve prestaties op de werkvloer