Eén van de vergissingen die we in onze moderne samenleving maken is te denken dat onze geest belangrijker is dan ons lichaam. De eerste keer dat ik een berimbau hoorde, kreeg ik van kop tot teen kippenvel. Een overweldigend gevoel van emotie welde op in mijn borstkas en, om onverklaarbare reden, had ik tranen in mijn ogen. De hoge trillende toon van het Braziliaanse instrument raakte me op een manier die ik moeilijk kan omschrijven. Dat moment vormde het daaropvolgende decennium van mijn leven. Er is een bewustzijn in ons lichaam dat dieper reikt dan ons geestelijke bewustzijn. Het is iets wildst en instinctiefs, en wordt te vaak onderdrukt door de indoctrinatie die we in onze samenleving ondergaan. Dit soort momenten worden genegeerd of weggeduwd. Maar de ontkoppeling van het geestelijke en lichamelijke bewustzijn werkt in ons nadeel. Toen Capoeira mij vond, bevond ik mij op een belangrijk keerpunt in mijn leven. Ik had de ergste drie jaren van mijn leven net achter de rug, en ik vertelde een vriend dat ik iets onmogelijks wilde doen. ‘Er bestaat een gekke Braziliaanse vechtsport,’ zei hij. ‘Kijk daar maar eens naar. Het ziet er onmogelijk uit.’ We gingen een kleine studio binnen voor