Extreme economische ongelijkheid wordt alom gezien als een ernstig maatschappelijk probleem. Hoewel deze nieuwe vorm van gelijkheidsdenken vaak als radicaal wordt gepresenteerd, is ze in feite uiterst conservatief. Moderne bestrijders van ongelijkheid beschuldigen de superrijken ervan met hun ongebreidelde hebzucht de sociale cohesie te ondermijnen. Tegelijkertijd vinden ze dat degenen die onder aan de maatschappelijke ladder staan elk normbesef hebben verloren. DOOR DANIEL BEN-AMI Deze grimmige kijk op de zaak beperkt zich niet tot denkers die zichzelf links noemen. Ook conservatieven uiten met regelmaat kritiek op graaiende bankiers en asociaal gedrag. Er is eigenlijk nauwelijks verzet tegen de nieuwe egalitaire consensus. Beide zijden bepleiten interventies die je zou kunnen omschrijven als een soort ‘therapeutisch management’ van ongelijkheid, erop gericht om de extremen binnen de perken te houden. Wat als onverantwoord gedrag wordt beschouwd, moet door de politiek worden aangepakt. Om dat te bewerkstelligen, heeft de overheid een steeds verfijnder systeem van surveillance en controle gecreëerd. Dus wordt de burger voortdurend vermanend toegesproken over de noodzaak van gezonde voeding, beperking van alcoholconsumptie, veilig vrijen en fatsoen. Deze inperkingen van de individuele vrijheid worden gerechtvaardigd door te wijzen op de noodzaak om de cohesie te bewaren in een samenleving die zwaar onder