Ik was onlangs op reis in Japan. Ik voelde me erg bevoorrecht om door dit prachtige land te kunnen reizen. In Kyoto bezocht ik vele tempels, de een nog mooier dan de ander. Deze tempels hebben allemaal schitterende tuinen waar je uren door kunt brengen, wandelend over smalle stenen paadjes door bossen, langs watervallen, rotsen en altaren, en over houten bruggetjes die vijvers en stroompjes overspannen. De architecten van deze tuinen waren werkelijk kunstenaars. Ze wisten bijvoorbeeld de tuin zo aan te leggen dat een landschap op een prachtige manier weerspiegelt in een vijver. Veel tempels die ik bezocht, hadden ook een klassieke zen-tuin met kleine witte kiezelstenen die in bepaalde patronen worden geharkt. En ik moet bekennen, daar had ik moeite mee. Zoals in de foto hierboven zit je dan als toerist naar het aangeharkte grind te kijken. Op de foto zie je de zen-tuin van het tempelcomplex Ryoan-ji, de tempel van de \'vreedzame draak\', in Kyoto. Ik herinner me dat ik steeds naar die tuinen zat te kijken en probeerde ze te begrijpen. Ik wilde er alles over weten. Wat hadden die vormen te betekenen? Waren die rotsen daar expres zo neergelegd? Het was me een raadsel. De