Vaktherapeut Jeroen Ward heeft niet het makkelijkste carrièrepad gekozen. Als dramatherapeut helpt hij (hoog)begaafde jongeren die zijn vastgelopen op school. Hij geeft een kijkje in een sessie en laat zien hoe toneelspel verrijkt. DOOR: JEROEN WARD Het is maandagochtend. Ik wacht op een nieuwe cliënt voor een kennismaking met dramatherapie. Een jongen van 17 jaar, aangemeld voor een behandeltraject vanwege faalangstproblematiek. Stipt op tijd gaat de deur open. De jongen komt binnen en stopt abrupt wanneer hij mij ziet zitten in mijn therapieruimte. Hij staat stil en kijkt rond. Ik kan niet anders concluderen dan dat hij iets anders had verwacht. Geen bureau en stoelen, geen ligbank en geen planten in de hoek. Enkel een lege ruimte met wat tapijten op de vloer, in de hoek een stapel kussens en ik, de therapeut zittend op een kussen. Ik zie hem denken, ‘dit is een beetje gek.’ Ik vraag hem een kussen te pakken, een plek te zoeken in de ruimte en te gaan zitten. Hij gaat tegenover mij zitten. Er is geen bureau waar hij zich achter kan verschuilen en geen foto’s of schilderijen die zijn blik kunnen doen wegleiden van die van mij. Enkel twee mensen op een kussen