In de aanloop naar het WK Voetbal in 2002 kondigde de Amerikaanse voetballer Clint Mathis aan dat zijn team de Wereldcup ging winnen. Het was volkomen logisch, legde hij uit, want: ‘Wij zijn in zo’n beetje alles het beste land.’ Het beste land in alles werd achtste. DOOR EDUARDO GALEANO In een wereld die draait om de dagelijkse bevestiging van de macht der machtigen, is niets zo uitzonderlijk als de kroning der vernederden en de vernedering der gekroonden. Maar in het voetbal bestáán zulke uitzonderingen. Zo werd een Arabisch elftal vorig jaar voor het eerst in de geschiedenis kampioen van Israël. En voor het eerst in de geschiedenis werd een Tsjetsjeens elftal kampioen van Rusland. In de Olympische Spelen won het elftal van het door oorlog geteisterde Irak de ene na de andere wedstrijd. In een aaneenschakeling van verrassingen, tegen alle voorspellingen in en in weerwil van vroegere prestaties, haalde Irak zelfs de halve finale. Irak werd de lieveling van het publiek. Voetbal is een machtig symbool en een groot mysterie. Niemand begrijpt waarom (al zijn er theorieën genoeg), maar tegenwoordig zien veel mensen in voetbal de enige mogelijkheid van identificatie, het enige waarin ze zichzelf herkennen en waarin ze