Koert Hommel is chronisch pijnpatiënt. Hij zocht naar allerlei behandelingen in zowel het medische als alternatieve circuit. Niets hielp om de pijn te dempen, behalve het maken van muziek. ‘Toen de eerste klanken over het Malieveld schalden, liep ik helemaal leeg’, vertelt Koert Hommel (1974). ‘Waar ik mijn emoties normaal gesproken niet gemakkelijk aan de buitenwereld laat zien, was dat deze dag anders.’ Hij ziet zichzelf weer zitten op het rolstoelpodium, omringd door zeventigduizend man, luisterend naar Bruce Springsteen. Vlak hiervoor lag hij nog in de operatiekamer. ‘Ondanks alle ellende, was ik erbij’, vertelt hij vol trots en weemoed. Uitstralende pijn Op zijn negentiende, tijdens zijn studententijd aan de Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer, kreeg Hommel voor het eerst last. ‘Ik had felle pijnklachten in mijn linkerbeen die ik niet kon plaatsen.’ Dit bleek een hernia te zijn waaraan hij geopereerd moest worden. Na een maandenlange revalidatie ging het redelijk goed, mocht hij stage lopen in Guatemala en sloot hij zijn studietijd af met het schrijven van zijn scriptie in Maleisië. Zijn leven liep op rolletjes, totdat tien jaar geleden de uitstralende pijn terugkwam. ‘Ik had helemaal geen tijd voor lichamelijke problemen en operaties.’ Zijn jongste dochter was net