Schrijfster Isabel Allende geeft aan wat ze heeft geleerd van de dood van haar dochter. ‘Ik vind het nu veel prettiger om te geven dan om te ontvangen.’ DOOR ISABEL ALLENDE Ik heb hartstochtelijk en haastig geleefd, in een poging te veel dingen te bereiken. Ik had nooit tijd om na te denken over mijn overtuigingen, tot mijn 28-jarige dochter Paula ziek werd. Ze lag een jaar in coma en ik verpleegde haar thuis, tot ze in december 1992 in mijn armen stierf.Tijdens dat jaar van lijden en het jaar van rouw erna hield voor mij alles op. Er viel niets te doen, alleen maar huilen en herinneringen ophalen. Dat jaar bood me echter ook de gelegenheid na te denken over mijn levensreis en mijn principes. Ik ontdekte dat er consistentie bestaat in mijn overtuigingen, in mijn boeken en in de manier waarop ik mijn leven leid. Ik ben niet veranderd, ik ben nog steeds het meisje dat ik vijftig jaar geleden was, en dezelfde jonge vrouw die ik in de jaren zeventig was. Ik voel nog steeds een intense levenshonger, ik ben nog steeds extreem onafhankelijk, ik hunker nog steeds naar rechtvaardigheid en ik word nog steeds snel waanzinnig