De bevolking van het hoge noorden, boven aan de arctische voedselketen, staat voor een onmogelijke keus: het traditionele voedsel opgeven of met iedere hap de gifstoffen van de rest van de wereld inslikken. Marla Cone | 81 november 2005 Op een ijsschots waar de Noordelijke IJszee overgaat in de Atlantische Oceaan, in de territoriale wateren van Groenland, zit Mamarut Kristiansen geknield bij het karkas van een narwal, het ongrijpbare zeedier dat ook wel de eenhoorn van de zee wordt genoemd vanwege zijn spiraalvormige ivoren slagtand. Hij snijdt een stuk mattak af, het rauwe, roze spekvet met gespikkeld grijs vel, en neemt er een hap van. \"Peqqinnartoq\", zegt hij, Groenlands voor gezond eten. Zijn vrouw Tukummeq Peary, een afstammelinge van de poolreiziger Robert Peary, staat naast hem eten te koken. Zij, Maramut en zijn broer Gedion steken hun jachtmes in de ketel om er dampende stukken zeehond uit te halen. De Kristiansens zijn met de hondenslee uit Qaanaaq, hun dorp in de provincie Thule, hier naartoe gekomen, naar de rand van de wereld. Zes uur duurde de 45 kilometer lange rit over een woeste gletsjer naar dit saffierblauwe fjord, waar ze \'s zomers op het gevaarlijke ijs hun kamp opslaan en