Ik lig wakker na enkele uren te hebben geslapen. Ik ben onrustig, met een onbestemd knagend gevoel in mijn maag en mijn buik. En ik ben doodmoe, te moe om op te staan. Maar ik val niet in slaap. Dingen waarover ik me overdag niet druk maak, lijken me te bestormen. De maan staat vol en rond in het midden van mijn slaapkamerraam. Haar gezicht lijkt op dat van mijn moeder toen ze jong was. Het geeft me een leeg gevoel. Alsof alles ophoudt. De wereld lijkt een tweedimensionaal Jan Klaassen en Katrijn-poppentheater. DOOR ELS KIKKE Ik ben soms Jan Klaassen en soms Katrijn, soms een van de andere poppen. Ik voel me gammel. Zou ik ziek zijn? Die druk op mijn borst en het gevoel niet goed te kunnen ademen zouden op een hartaandoening kunnen wijzen. Ik heb ook een droge keel. Keelkanker? Ik krijg een rare steek in mijn buik. Ik moet nodig weer eens een uitstrijkje laten maken. Ziekte, dood. Ik wil er niets mee te maken hebben. Ik vermijd kerkhoven. Ik doe het licht aan en drink een glas water. Ik lig alweer drie uur wakker. Waarom liep ik in India wel zomaar in het holst