Veel ontdekkingen, uitvindingen en creaties uit wetenschap, techniek en kunst worden \"toevallig\" genoemd. Dat wil niet zeggen dat ze \"zomaar\" werden gedaan maar dat ze de vinder \"toevielen\" terwijl hij op zoek was naar iets anders. De eerste die een vakterm gebruikte voor zo\'n toevallige vondst was de Brit Walpole in de achttiende eeuw: \'serendipity\', naar het Perzische sprookje van De drie prinsen van Serendip, die volgens Walpole \'door toevalligheden en schranderheid altijd dingen ontdekten waar zij niet zochten\'. Toen ik het verschijnsel systematisch ging bestuderen, kreeg ik de waarschuwing dat een studie naar toevallige vondsten vruchteloos was. Toeval betekent immers \"willekeurig\" en dus zou er geen sprake kunnen zijn van systematiek. Maar toeval heeft hier louter een psychologische betekenis, het doet toevallig aan, maar in feite zit er wel systeem in. In mijn verzameling van honderd authentieke gevallen van serendipiteit ontdekte ik twintig manieren waarop ongezochte vondsten opdoken maar er bleek wel degelijk een onvermoede orde in deze chaos te zitten. Serendipiteit Serendipiteit is \'een rationele weg die tot kennisvermeerdering leidt. Volgens mij hoef je de processen in het brein niet te kennen om het verschijnsel serendipiteit te doorgronden. Je kunt langs logische weg uit het oude niet echt