Waar ben ik aan begonnen!?’, verzuchtte John Mryczko halverwege zijn solotrektocht per rolstoel dwars door het noordoosten van de Verenigde Staten. DOOR JASON ALBERT Tijdens zijn zelfbedachte Rollathon 2008 was de 28-jarige Mryczko bij boerderijen achternagezeten door waakhonden en elders aangehouden door de politie. En nu kondigde de bewolking boven hem ook nog een stortbui aan. Maar in de verte bleef de hemel strakblauw, dus zette hij door. ‘Wat ik ook doe, ik geef nooit op’, zegt Mryczko. ‘Als ik mezelf een uitdaging stel, bijt ik door.’Zo voltooide Mryczko zijn ruim driehonderd kilometer lange tocht, met als doel geld in te zamelen en aandacht te vragen voor ruggenmergletsel. Het was simpelweg het volgende onderdeel in zijn dynamische manier van omgaan met een dwarslaesie, sinds hij op zijn negentiende door een ongeluk verlamd raakte vanaf zijn borstkas. Al zolang Mryczko zich kan herinneren, is hij idolaat van motorsport en extreemsporten als fietscrossen, skateboarden en snowboarden. De zucht naar adrenaline speelde een rol bij het motorongeluk dat aan zijn letsel voorafging: hij reed te hard… In de nasleep zat hij twee maanden lang zwaar bij de pakken neer, tot hij besefte dat hij met zelfmedelijden geen steek verderkwam. Hij redeneerde dat hij