Op mijn zestiende was ik voorzitster van de leerlingenraad van mijn middelbare school in New York. Samen met andere jonge voorzitters van leerlingenraden had ik een serie ontmoetingen met Eleanor Roosevelt. Ze was net gestopt met haar werk bij de Verenigde Naties en hield ons geestdriftig voor hoe belangrijk het was om internationaal werk te doen. Onze belangrijkste taak in deze tijd, benadrukte ze, was ons in te zetten voor de mensenrechten. Ze sprak ook met elk van ons apart, in bezielende woorden waarmee ze ons hart als met een toverstokje aanraakte en ons een nieuw doel gaf in ons leven. DOOR JEAN HOUSTON Ze zei: \'We kunnen er niet omheen: of we gaan samen ten onder, of we moeten leren samen te leven; en als we willen samenleven, dan moeten we met elkaar in gesprek gaan.\' Ze stelde dat we in de belangrijkste fase van de geschiedenis van de mens leefden. Het kon de tijd worden van de renaissance van de menselijke geest, of het afbreken van deze geest. \'Alles wat je nalaat, kan een vernietigende uitwerking hebben.\' Ze vroeg ons na te denken over een baan bij de Verenigde Naties. Ze waarschuwde dat het moeilijk, vaak ondankbaar werk