Hoe de Hawaïaanse opvoeding van Barack Obama de manier waarop hij regeert beïnvloedt – en wat dat betekent voor Amerika en de rest van de wereld. DOOR JAMES GRAFF De scène komt ergens uit het begin van Barack Obama’s autobiografie, Dromen van mijn vader. Hij herinnert zich dat hij aan het begin van de jaren zestig als dreumes op het strand in Hawaï zit te spelen, zijn donkere huid nog donkerder gekleurd door de felle zon. De toeristen die dit idyllische eiland aandoen, blijven soms staan om hem aan te staren. Dan loopt Obama’s blanke grootvader uit Kansas, Stanley Dunham, naar ze toe en fluistert ze een plausibele verklaring in het oor voor de exotische verschijning van het kind: hij is de achterkleinzoon van Hawaï’s eerste koning, Kamehameha. Of het verhaal nu waar is of niet , en Obama zegt dat het best weleens uit opa’s onuitputtelijke voorraad sterke verhalen kan komen , het bevat een belangrijke les over de plek waar de Amerikaanse president is opgegroeid. Hoeveel zwarte kinderen konden er in die jaren vóór de burgerrechtenbeweging voor een prins doorgaan, al was het dan bij wijze van grap? En hoeveel Amerikanen, van wat voor afkomst dan ook, maakten