Nooit meer flossen

Gastredacteur en wetenschapper Maarten Fornerod komt ergens tussen zijn zoektocht naar de eeuwige jeugd en het halfjaarlijkse tandartsbezoek uit bij moleculair waterstof.

DOOR: MAARTEN FORNEROD

Elk half jaar heb ik een rendez-vous met Kirsten, mijn vrolijke tandarts. Zij is er eentje met plezier in haar werk en dat straalt af op de hele praktijk. Gezellige boel. Ik heb zelfs een keer meegelopen in haar hardloopteam voor het goede doel (ben vergeten wat), daarbij mijn PR op de 10 km aanscherpend. Ik ga er dus graag heen, op één detail na: de gebitsreiniging.

Ik heb uiteraard een half jaar geleden beloofd om dit keer wèl beter te gaan flossen, maar op een of andere manier herinner ik mij dat pas ongeveer een week voor de afspraak. Dan begin ik ook fanatiek, maar is het te laat. De tandplak heeft zijn sedimentele werk gedaan en is afgezet als tandsteen met bijbehorend ontstoken tandvlees en bloed en pijn bij de excavatiewerkzaamheden van Kirsten.

Nu deze gang van zaken zich al een keer of tien heeft afgespeeld – ik bewonder Kirsten om haar vergevelijkheid – kan ik niet anders dan concluderen dat ik en flossen niet voor elkaar zijn voorbestemd. Incompatibility of character.

Wat ik als serieus wetenschappelijk onderzoeker angstvallig stil houd is mijn tweede leven als biohacker. Je weet wel, dat zijn mensen die denken dat de eeuwige jeugd voor het oprapen ligt met behulp van de rafelrandjes van de reguliere wetenschap. Ik ben van nature aangetrokken tot die rafelrandjes, het onbekende, dat daar het geluk te vinden is, en ook… Maar het is niet verstandig om te koop te lopen met die eeuwige jeugd. Mensen zullen smalen bij elk ouderdomsgebrek of een onverwachte dood. En niemand zit te wachten op gegniffel op zijn uitvaart.

Mijn favoriete biohacks zijn hardlopen, low-carb, koud douchen, rood licht en zuurstof. Een handjevol supplementen, maar niets extreems. Vind ik ook wel genoeg, want eeuwiger dan eeuwig bestaat niet, toch? Daarom heb ik moleculair waterstof altijd afgehouden. Een duo van ons kleinste atoom, H, afgekort H₂, waarvan de medische toepassingen pas sinds 2008 goed op de kaart staan. Vooral in Japan en Zuid-Korea, waar het merendeel van de 1.500 wetenschappelijke publicaties over dit onderwerp vandaan komen. De Nederlandse wetenschap is nog in een waterstofcoma. H₂ is een gas dat kan worden ingeademd of opgelost in water en opgedronken. Wat het doet? Het werkt ontstekingsremmend. En omdat het zo klein is, en niet elektrisch geladen, kan het alle cellen en weefsels van het lichaam eenvoudig bereiken. Wat het daar precies doet is onderwerp van intensieve studie. Maar het lijkt erop dat het een selectieve anti-oxidant is, die schadelijke vrije radicalen opruimt maar andere ongemoeid laat.

Het mooie van moleculair waterstof is dat het onzichtbaar is, en geurloos. Daardoor is het eenvoudig om zogenaamde dubbelblinde gerandomiseerde studies te doen. Lucht of water met of zonder H₂ en dan kijken of er een effect is. Effecten waarop? Ziektes van het hoornvlies, de huid, het hart, de lever, de hersenen. Verrassend vaak is er een positief effect, maar, geruststellend, vaak ook niet. Op de ziekte van Parkinson heeft het bijvoorbeeld geen effect. Er is een handige zoekmachine die alle moleculair waterstof gerelateerde wetenschappelijke publicaties ontsluit. www.hydrogenstudies.com.

Dus wat gebeurt er als ik in die zoekmachine het woord aging, veroudering, intyp? 87 studies, ongeveer de helft vanaf 2018, slechts vijf jaar geleden. Veel studies in ratten en konijnen, en uiteraard nog geen 150-jarige tri-atleten. The effects of 6-month hydrogen-rich water intake on molecular and phenotypic biomarkers of aging in older adults aged 70 years and over: A randomized controlled pilot trial; dit soort studies, waarbij ‘verjongende’ effecten werden waargenomen op telomeerlengte, subtiele herseneigenschappen en opstaan uit een stoel.

Maar die ontstekingsremmende werking van moleculair waterstof, is die bruikbaar? Mijn oog valt op een systematische review, een opsomming van de wetenschap tot nu toe, op het gebied van mondhygiëne. De auteurs concluderen na het doorspitten van 17 studies dat met H₂ verrijkt water effectief de ontstekingsreactie, oxidatieve stress en bacteriële proliferatieactiviteit remt bij patiënten met parodontitis. Parodontitis is een heftige vorm van tandvleesontsteking, waar ik dus elk half jaar op word betrapt. Eeuwige jeugd is misschien nog buiten bereik, maar nooit meer flossen, daar doe ik het voor.

Update 9 augustus:

Mijn eerste tandartsbezoek in het waterstoftijdperk. Voor het eerst sinds ik mij kan herinneren, en ik ben al járen bij Kirsten, is de intensieve gebitsreiniging geheel pijnloos. Normaal gesproken is het altijd een kwartiertje doorbijten maar nu lig ik fluitend te genieten – bij wijze van spreken. Na afloop vraag ik of zij een verschil heeft gemerkt, wat zij aanvankelijk ontkent. Niet minder tandsteen – vuiligheid. Waarschijnlijk denkt ze dat ik een dure supersonische tandenborstel heb aangeschaft of zoiets. Nadat ik mijn waterstofontdekking openbaar (er zijn trouwens al wel flesjes zuurstofverrijkt water in de handel tegen tandvleesontsteking) zegt ze dat er inderdaad wel minder bloed tevoorschijn kwam bij de schoonmaakbeurt.

Maarten Fornerod is onderzoeker en publicist bij onder meer Optimist magazine en Moesson. Lees ook zijn bijdrage aan het Toekomstnummer van de Optimist dat nu te koop is: ‘De toekomst is analoog.’