In 1995 begonnen we in Rotterdam aan een avontuur. Een paar jaar daarvoor, tijdens de eerste Golfoorlog, had de wereld met iets nieuws kennisgemaakt: 24 uur per dag nonstop nieuws. We wisten dat dit een verschrikking zou worden toen media zich hardnekkig en eenzijdig vastbeten in alles wat misging in de wereld. Er was nu geen ontkomen meer aan. Het slechte nieuws zou ons aan één stuk door achtervolgen. Misschien was het geen toeval dat het aantal gevallen van depressie volgens de Wereldgezondheidsorganisatie tussen 1990 en 2010 verdriedubbelde, terwijl de wereldbevolking met maar veertig procent was gegroeid. De verhalen die we elkaar vertellen, hebben grote invloed op de manier waarop we ons bestaan beleven, op ons geluk en onze gezondheid. Journalisten zijn onze beroepsvertellers. Dat is geen geringe verantwoordelijkheid. Het werd tijd voor een nieuwe journalistiek. We begonnen ons tijdschrift (toen nog genaamd Ode) om realistisch en objectief te berichten over de voortdurende ontdekking van nieuwe kansen en mogelijkheden. We wilden onze ogen niet sluiten voor de problemen en moeilijkheden voor mens en maatschappij, maar we wisten dat er in veruit de meeste levens meestal meer goed ging dan fout, en dat mensen vernieuwers bij uitstek zijn. We vonden simpelweg