Coaches en het witte doek inspireren de traditionele therapie. Tijn Touber | 32 mei/juni 2000 issue Met het intreden van de zogenaamde zelfhulpgroepen veranderde de wereld van de therapie drastisch. Het succes van deze opzet was zo groot, dat gerenommeerde therapeuten er de brui aan gaven: ga elkaar maar helpen. Het klassieke een op een gesprek leek voorgoed verleden tijd. Inmiddels is er een nieuw soort therapeut opgestaan: de coach. Het blad Psychologies (maart 2000) bericht over deze nieuwe mode. Je hoeft overigens niet in psychische nood te verkeren om een persoonlijke coach in de arm te nemen. Coaches zijn er in soorten en maten en velen gebruiken een coach als klankbord, iemand die hen met raad en daad bijstaat en helpt om veranderingsprocessen te vergemakkelijken. Een coach is vaak meer dan dat. Hij of zij kan een ouderlijke rol spelen, een vriend zijn of een trainer. Coaches gedragen zich als spiegels en soms als goeroes. Door de intensieve relatie die cliënt en coach aangaan, kost een coach overigens veel geld. Niet iedereen heeft zoveel geld en niet iedere therapeut heeft zoveel tijd. Vandaar dat steeds meer therapeuten hun cliënten een leerzame film voorschrijven. Vooral in relatietherapie schijnt dit goed