Ze verlaten huis en haard, soms hun eigen kinderen, om goede daden te verrichten in verre landen waar de nood hoog is. Ze zijn mentaal en fysiek gesloopt en kunnen maar met moeite van het leven genieten. maar ze blijven overeind door goed te zijn voor anderen. ‘Hoe kan ik aan mezelf denken en terugkeren naar mijn comfortabele leven in Nederland?’ ontmoet de extreme altruïsten. DOOR: ROANNE VAN VOORST [su_row] [su_column size=\"1/2\"] Ze woont op het Griekse eiland Lesbos, waar ze met haar eigen stichting dagelijks eten verschaft aan duizenden vluchtelingen die er in kampen verblijven, naar hun tragische verhalen luistert, en hun kinderen afleidt van de zorgen met spelletjes, liedjes en Engelse les. Ik bezocht haar op het eiland en hielp een week mee als vrijwilliger. De dagen waren lang, de nachten kort, de ervaringen emotioneel. Na zeven dagen was ik fysiek en mentaal afgepeigerd en blij om weer naar huis te kunnen, al wekte dat een schuldgevoel op en bleven de beelden van het vluchtelingenkamp me bij. De Pous (33) zou ook wel zin hebben om weer naar huis te vliegen, vertrouwde ze me vlak voor mijn vertrek toe, maar voor haar is het werk nog lang niet