Als talent ons enige betaalmiddel is, beseffen we onze onderlinge afhankelijkheid. Voordat ik begon aan mijn jaar zonder geld, maakte ik me zorgen over wat er zou gebeuren als ik niet genoeg te eten had, als mijn fiets werd gestolen, als ik ziek werd, als niet gebeurde wat ik dacht dat zou gebeuren... Aangezien ons vanaf onze geboorte wordt bijgebracht dat niet de mensen om ons heen, maar geld de voornaamste bron van zekerheid is, lijken dergelijke zorgen niet vreemd. Maar een van de eerste en belangrijkste lessen die me werden aangereikt tijdens mijn jaar zonder geld, was de terugkeer van mijn vertrouwen in mensen. Ik ben er nu van overtuigd dat als je elke dag leeft in de geest van ‘hoeveel kan ik geven?’ in plaats van ‘hoeveel kan ik bezitten?’, er altijd aan je behoeften zal worden voldaan. Het beste voorbeeld hiervan deed zich voor toen ik besloot te beginnen aan mijn jaar zonder geld. Ik had mijn woonboot verkocht en ik was op zoek naar een kampeerachtig onderkomen, toen mij door een volslagen vreemde gratis een woonwagen werd aangeboden, zodat ik een plek had om het moede hoofd te kunnen neervlijen. Dergelijke voorvallen zijn me nu vrijwel