Hoe ik heb geleerd de realiteit te accepteren en de sokken van mijn kinderen niet meer op te rapen. DOOR BYRON KATIE Voordat ik de realiteit helder zag, stonden de sokken van mijn kinderen symbool voor al mijn frustraties. Iedere ochtend lagen ze op de vloer en telkens dacht ik: ‘Mijn kinderen moeten hun sokken oprapen.’ Het was mijn heilige missie. Ik raakte steeds meer de controle over mijn leven kwijt; ik zag overal sokken. Ik werd daardoor boos en depressief, want ik vond dat die sokken niet op de vloer hoorden, ook al lagen ze daar iedere ochtend weer. Ik vond dat het de taak van mijn kinderen was om hun sokken op te rapen, ook al deden ze dat nooit. Ik gebruik het beeld van kinderen en sokken, maar u heeft misschien dezelfde gedachtegang over het milieu, politiek, geld of een ander onderwerp. We vinden dat dingen anders moeten en we lijden eronder dat dit niet volgens onze overtuiging gebeurt. Op mijn 43e, na tien jaar van zware depressie en wanhoop, begon mijn echte leven. Ik besefte dat mijn lijden niet voortvloeide uit een gebrek aan controle, maar uit mijn gevecht tegen de realiteit. Ik ontdekte dat ik