Het verhaal van een Israelier die bij een terroristische aanslag zijn zus verloor, maar de moed vond om voor vrede te strijden. DOOR ELIK ELHANAN Ik ben geboren en getogen in Jeruzalem. Ik heb een normale, gelukkige jeugd gehad. Ik kom uit een liberaal, links gezin, wat inhoudt dat ik de situatie een beetje kende. Ik was voor vrede, maar ik voelde me nooit betrokken bij het conflict tussen IsraÎli’s en Palestijnen. Mijn leven en dromen stonden daar ver vanaf. Het dagelijkse leven in Israël hielp mee. Hoewel ik ben opgegroeid in Jeruzalem, de grootste Israëlisch-Palestijnse stad, had ik nooit een Palestijn leren kennen of gesproken. Wat mij betrof, leefden we in verschillende werelden. Op mijn achttiende ging ik in dienst. Dat was verplicht, maar ik ging met plezier. Ik vond het mijn plicht als burger; ik vond dat je je bijdrage moest leveren aan je gemeenschap; ik geloofde dat ik de grenzen van mijn land ging beschermen en mijn landgenoten ging verdedigen. Maar mijn luchtbel werd doorgeprikt door een scherf van de realiteit. Het bericht dat er een bom was afgegaan, ontving ik toen ik ver van huis op oefening voor het een of ander was. Mijn zus Smadar