Waarom de validen het nog steeds niet snappen: DOOR ANDRE DUBUS Ik was inmiddels al zes jaar invalide, toen ik in de krant een verhaal las over een man van 34 die tijdens een rugbywedstrijd een blessure opliep die zijn lichaam voorgoed zou veranderen, en dus ook zijn leven - hij is verlamd aan beide armen en benen. Het artikel legde de nadruk op de positieve invloed die hij had op zijn vrienden en andere mensen in zijn woonplaats. Ze brachten geld voor hem bijeen. Ze zochten hem op in het ziekenhuis. Ze zeiden dat zijn moed hun ook meer kracht gaf. De gewonde man vertelde dat hij weer de beschikking over zijn handen had, en dat hij op een dag weer zou lopen en zou kunnen golfen. Hij lag nog steeds in het ziekenhuis.Ik werd op de snelweg door een auto aangereden, en mijn linkerbeen moest boven de knie worden afgezet. Mijn rechterbeen was te erg beschadigd om er nog iets aan te hebben. De avond van mijn ongeluk was ik 49 jaar, en mijn zesde kind zat in haar moeders buik. Vrienden kwamen bij me langs, belden me en schreven brieven. Acht schrijvers zamelden geld voor me in