September 2000, Gubbio, Italië. Even weg van het lawaai. Een oude vriend organiseert op het gigantische landgoed van zijn ouders een stilteretraite. Samen met vijftien, voor mij vrijwel allemaal onbekende mensen, ga ik een week lang niets zeggen. Tijn Touber | 35 november/december 2000 issue Wanneer ik de avond voor de retraite als laatste arriveer, slapen de meeste deelnemers al. Ik heb dus geen gelegenheid om hen te leren kennen en mijzelf voor te stellen. Wanneer ik hen de volgende ochtend aan het ontbijt zie, wordt er al niet meer gesproken en kan ik iedereen alleen maar vriendelijk toeknikken. Geen idee hoe ze heten, waar ze vandaan komen, wat ze in het dagelijks leven doen. Natuurlijk ga ik raden en natuurlijk blijk ik er - achteraf - in veel gevallen naast te zitten. Alleen de nationaliteit van John wordt duidelijk. Het is de eerste keer dat hij zoiets doet en hij vergeet regelmatig dat er niet wordt gesproken. Als hij iets moois ziet, of ergens van schrikt, roept hij het uit. Om vervolgens zijn handen voor de mond te slaan en allerlei excuses te mompelen, waarvoor hij zich dan vervolgens weer moet verontschuldigen enzovoorts. Heerlijk! John en ik hebben die