Dieet. Andre Wolf | 34 september/oktober 2000 issue Van de zomer had ik er even genoeg van. Ik was mijn eigen eetlust beu. Mijn dagelijkse boterhammetjes kaas, mijn vier tot acht koekjes bij de thee en vooral ook alle koffie die ik dronk. Ik besefte dat ik verslaafd was aan mijn eigen gewoonten en ritmen, een soort onzichtbare gevangenis van patronen die - nu ik er eens goed over nadacht - ook mijn smaak vervlakten. Dus ik ging op dieet. Van de ene dag op de andere en zonder dieetplan, want het ging me niet om de kilo\'s, maar om mijn eigen, ingeslapen, suffe eetgedrag. Na tien dagen potten en potten vol thee, sloten bouillon en sla zonder dressing, voelde ik iets in mijn mond herleven. Er was een klein stemmetje dat zei: \'Laat ons weer wat spelen.\' Ik dacht: \'Spelen?\' \'Ja, spelen, echt spelen\', zei het stemmetje. \'Die stomme sla begint me te smaken als een heel slechte voetbalwedstrijd.\' Het stemmetje had gelijk. De sla - hoe gezond ook - begon ook mij inderdaad letterlijk de keel uit te hangen. Kauwen lukte nog wel, maar slikken… En het was een openbaring. Want het eerste dat ik voor mezelf maakte,