Lopen is het simpele, goedkope en effectieve antwoord op een overspannen samenleving. Maar wie loopt er nog? Steden zijn ontworpen om je zo snel mogelijk te kunnen verplaatsen. In de moderne stad is lopen niet meer dan een inefficient middel van vervoer. DOOR JAMES HILLMAN In tijden van acute psychische spanning gaan mensen lopen. Dat heb ik vooral gemerkt, toen ik als psycholoog praktijk hield in Zürich met zijn mooie pleinen en steegjes. Een paar jaar geleden verhuisde ik naar het Amerikaanse Dallas. Daar wordt niet veel gewandeld. Iemand die hier zomaar wat over straat loopt, is onmiddellijk vreemd en verdacht. Dan kun je beter in een rood trainingspak op bonte gympen en met oorwarmers op je hoofd door de stad puffen; dat valt minder op. Spanningen worden tijdens het lopen verminderd. De gevangene draait rondjes op de luchtplaats, het opgesloten dier in zijn kooi. Iemand die zich druk maakt, begint te ijsberen. De monnik loopt graag door zijn gesloten kloostertuin. Heidegger beval de boswandeling aan als bevorderlijk voor het filosoferen. De school van Aristoteles wordt ook wel \'peripatetisch\' genoemd, naar de techniek om al lopend na te denken en te debatteren. Volgens Nietzsche waren alleen \'lopende\' gedachten - gedachten