Waarom neuspeuteren een smerige gewoonte is en de grens tussen droom en werkelijkheid DOOR JAN MORRIS Dit heb ik laatst gedroomd. De droom duurde maar eventjes. Ik droomde dat Elizabeth tijdens de koffie terloops tegen me zei: ‘Trouwens, toen je voor het eten de krant zo recht omhoog hield, was je toen in je neus aan het peuteren en mocht ik het niet zien?’ Ik moest toegeven dat het klopte. ‘Dat klopt, ik geef het toe. Het is een akelig gezicht, hè, maar soms moet ik het wel doen. Mijn neus zit af en toe zo vol. Denk je trouwens dat iedereen het doet? Peutert de koningin ook in haar neus als niemand kijkt?\' ‘O, dat weet ik wel zeker,’ zei Elizabeth, en toen lieten we de kwestie verder rusten. Maar het was een droom die niet alleen maar een droom was. Was het eigenlijk wel een droom? Volgens Elizabeth hebben we dit gesprek nooit gehad, maar ik moet toegeven dat ik wel degelijk voor het eten in mijn neus had gepeuterd, en mezelf inderdaad beschaamd achter de krant had verstopt. Het is een akelig gezicht, zeker, al is het af en toe onvermijdelijk, zelfs voor de allerkeurigsten onder ons.