James Geary | 108 augustus 2008 Voor een stille komiek praat Jos Houben wel erg veel. Alles wat grappig is, fascineert hem, en het grappige is voor hem in wezen lichamelijk. ‘Je hébt niet een lichaam,’ zegt Houben, een slungelige Belg van 49 die lichamelijke humor bedrijft en daarin lesgeeft aan de internationale theaterschool Jacques Lecoq in Parijs, ‘maar je bént je lichaam. Je meest intense gewaarwordingen – van zwaartekracht, van emoties – komen in je lichaam tot uitdrukking. Je hersenen en je zenuwstelsel streven naar regelmatige patronen. Maar die patronen kunnen je laten struikelen.’ En het effect van dat struikelen is grappig. Neem de kunst van het lopen. Het is een simpel patroon waarbij je je ene voet voor je andere zet. Iedereen kan het. ‘Maar zodra je iets kunt,’ zegt Houben, ‘let je er niet meer op. Wanneer je stuntelt, wordt het patroon verstoord. Op dat ene existentiële moment besef je: “Wacht, ik besta!” En dat verklaart volgens mij waarom de letterlijke misstap – als iemand uitglijdt over een bananenschil of in een gat valt – een van de oudste en grappigste blunders is uit het hele repertoire van de stille humor.’ De lach werkt, in de woorden