154 mei/juni 2013 Met haar man en twee kinderen woonde Marlies Uittenbogaard (wegens privacyredenen niet haar echte naam) in een vrijstaand huis, gelegen in een mooie tuin langs de Maas in Gelderland. Het klinkt idyllisch, maar ze was er niet gelukkig. Het rook er muf. Het was er vochtig en donker. Er was een vervelende akoestiek. Uittenbogaard voelde hoe het huis energie uit haar zoog. Het echtpaar gingen nadenken over hoe hun droomhuis eruit zou zien. Ze lieten het bouwen aan een bosrand, vlak bij de Teteringse Heide in de buurt van Breda. Het ging helemaal zoals zij wilden. Een gewelfd dak. Ronde muren. Veel ramen naar de tuin toe. Een grove steen voor de buitenmuur. Keramische dakpannen. Binnenshuis werden veel hout en metalen details gebruikt. In het midden werd een hoefijzervormige ruimte uitgespaard. ‘Het is alsof je elke dag op vakantie bent in eigen huis’, zegt Uittenbogaard. ‘Hier voel ik me goed. Ik heb mijn energie weer teruggekregen.’ Uittenbogaard heeft aan den lijve ondervonden dat een woning invloed kan hebben op zowel het gemoed als het gestel van de inwoner. Dat is ook de overtuiging van de architecten die hun werkwijze scharen onder de noemer van ‘helende architectuur’. Zij