Iedereen waarschuwde me voor het zwarte gat. Het zwarte gat waar ik in terecht zou komen na de boekpresentatie… Na drie weken wacht ik nog steeds; het zwarte gat is niet gekomen. Lege accu Na een intense periode van schrijven en het hoogtepunt van de onthulling zelf, zou ik in een onbestemde lege periode aankomen. Ik zou me onthand voelen, en mezelf stierlijk vervelen. Het papier was niet langer mijn verplichte uitlaatklep, niemand verwachtte langer een boek van mij. We zijn drie weken verder en ik moet zeggen dat ik inmiddels reikhalzend uitkijk naar dat zwarte gat. Want, de accu die ik helemaal opgereden heb tot aan de boekpresentatie, heeft geen tijd gehad om op te laden. Ik moest pér direct met een lege accu, vol gas verder. Treininterview Zo werd ik vanochtend weer gebeld voor een nieuw interview, door de Wereldomroep dit keer. Ze hadden over me gelezen en wilden me graag in een radio-item aan de tand voelen over ‘mijn hoge pelgrimshakken’. Ik antwoordde dat dat prima was, maar dat ik die avond zou vertrekken naar de Zwitserse bergen. Op weg naar een weekje hoognodige rust om mijn gevloerde accu met frisse berglucht op te laden. Driftig hoorde