Onze hersenen volgroeien pas als we in de twintig zijn. Misschien verandert die wetenschap hoe u met jongeren praat. David Servan-Schreiber | 111 november 2008 issue Ben, achttien jaar, leent de auto van zijn vader voor een ritje met zijn vrienden. Om twee uur ’s nachts rijdt hij met meer dan 160 kilometer per uur en knetterharde muziek aan over een landweggetje en de witte strepen die hij voor zich op de weg ziet lijken onderdeel van een videogame. De meisjes zijn op de achterbank tegen hun vriendjes aan in slaap gevallen. Snelheid, muziek, meisjes. Ben ervaart een gevoel van totale controle, een piekmoment. Dan komt er een krappe bocht die hij niet had verwacht. De auto gaat rechtdoor, schiet over een greppel en knalt tegen een boom. Het is een wonder dat niemand gewond raakt. De vader van Ben kan het gewoon niet geloven. Hoe kon Ben in vredesnaam zulke schokkende risico’s nemen? Een voorliefde voor gevaar, het zoeken naar de adrenalinekick, het onvermogen om motivatie op te brengen voor de belangrijke dingen in het leven, het blindelings volgen van de groep, woedeaanvallen... Wat gaat er eigenlijk om in het hoofd van een puber? Dat is nu precies de