Een suikerpil geneest als de patiënt erin gelooft. Eigenlijk kan dat niet. Wat zegt de wetenschap over het ongrijpbare placebo-effect? Marco Visscher | 86 mei 2006 Toen Judy Ruth Ashley ontwaakte uit de lokale verdoving voelde ze zich al opgeknapt. Ze was naar het ziekenhuis in Denver, Colorado, gekomen voor een operatie die haar ziekte van Parkinson zou moeten verlichten. De chirurg zou vier gaten in haar schedel boren waarna hij via een naald hersencellen toevoegen die dopamine produceren: de stof die patiënten met Parkinson onvoldoende produceren en die moet voorkomen dat de hersencellen langzaam afsterven. Alles leek prima te zijn verlopen. In de weken en maanden die volgden op de operatie had de 65-jarige Ashley uit New Jersey steeds minder last van de bewegingsstoornissen die haar leven al ruim twintig jaar hadden beheerst. ‘Ik werd weer wakker zonder pijn. Ik kon gewoon opstaan en naar de badkamer lopen zonder eerst medicijnen te slikken. Ik kon weer stofzuigen en autorijden. Mijn bloeddruk ging niet langer naar beneden als ik rechtop stond. Mijn spraak was zozeer verbeterd dat ik weer kon zingen in de karaokebar.’ Maar in dit succesverhaal was er één opmerkelijk, niet onbelangrijk detail: Ashley had helemaal geen implantaten