Hoe muziek het ritme van onze ziel vangt. David Servan-Schreiber | 137 juni 2011 is Illustratie: Istockphoto.com/johnwoodcock Iedereen in de groep zag elkaar regelmatig, omdat ze met ernstige gezondheidsproblemen te kampen hadden. De een had bijvoorbeeld last van zijn hart, de ander leed aan multiple sclerose en de twaalfjarige Marc was autistisch, wat te merken was aan zijn starre gezicht en de achterstand in zijn geestelijke ontwikkeling. Maar hier, in het kringgesprek, konden ze praten over wat er in hen omging. Hier konden ze luisteren naar anderen en elkaar iets geven van de menselijke aandacht die ze vaak zo verschrikkelijk misten. Die avond wisten ze maar niet hoe ze moesten praten over iets wat net was gebeurd: Paul had zijn zoveelste astma-aanval gekregen, nog erger dan anders, waarna hij was overleden. Nooit meer zou de groep zich kunnen troosten met zijn uitbundige lach. De gezichten waren gesloten, iedereen staarde recht voor zich uit. Alleen verdriet en onmacht kwamen aan de oppervlakte. Wat Jackie, de verpleegkundige die de groep leidde, ook probeerde, het gesprek kwam niet op gang. Toen vertelde Jackie hoe mensen in sommige culturen, wanneer ze bedroefd zijn en hun gevoelens willen delen maar geen woorden kunnen vinden om