Als jochie van 10 werd mij door ooms en tantes vaak de vraag gesteld: wat wil je later worden als je groot bent? Steevast antwoordde ik: autocoureur, striptekenaar en burgemeester. Graag alle drie tegelijk en - die wijsheid kwam pas later, toen ik hoorde wat een striptekenaar gemiddeld verdient - met opgetelde inkomens. Achteraf gezien blijkt het hier te gaan om drie riskante beroepen, veel gevaarlijker dan wat de meesten van mijn vriendjes ambieerden, namelijk: politieagent, brandweerman of piloot. Met de euforie rond Max Verstappen’s overwinning in de GP van Spanje, kwam die oude wens om autocoureur te mogen zijn weer even bovendrijven. Wat een heerlijke waanzin om met 300 km/uur rondjes te rijden over een circuit om vervolgens wereldwijd aanbeden te worden. Als 18-jarige heb ik een keer over het circuit van Zandvoort mogen racen in een snelle bolide. Toen was ik tot het besef gekomen dat ik weliswaar aardig kan sturen, maar niet over het nodige aangeboren racetalent beschik. Nadat race-legende Ayrton Senna in 1994 verongelukte op het circuit van Imola, was ik definitief genezen van het laatste restje race-virus. Mijn snelle jongensdromen, jarenlang gevoed door een stapel Michel Vaillant stripboeken, kon ik parkeren in de grote grijze