Een trauma kán ons beschadigen. Want bij sommige mensen komt er geen posttraumatische stressstoornis uit voort, maar persoonlijke groei. Wat kunnen zij ons leren? Door Andrew Tolve Op de dag voor zijn vijfendertigste verjaardag raakte Edwardo Loredo, stafsergeant in het Amerikaanse leger, tijdens een routinepatrouille in het zuiden van Afghanistan gewond door een bermbom. Zijn vrouw, sergeant eerste klasse Jennifer Loredo, was op dat moment gelegerd in het noorden van Afghanistan. Haar commandant nam haar apart en vertelde haar dat haar man een been had verloren bij een ongeval. Hij gaf haar opdracht haar tas in te pakken. Het leger vloog haar naar het ziekenhuis om erbij te zijn zodra hij bijkwam uit de operatie. ‘We kennen allemaal de beelden van gewonde strijders die met een prothese de tien mijl lopen’, blikt ze terug die dag in juni 2010. ‘Zo zal ons leven er binnenkort ook uit gaan zien, dacht ik. Jeetje, ik moet hem nu wel heel goed gaan steunen, zei ik nog tegen mezelf tijdens de vlucht.’ Toen ze aankwam en het ziekenhuis binnenrende, voelde ze voor de tweede keer binnen vierentwintig uur de grond onder haar voeten wegzakken. ‘Ik kreeg te horen dat mijn man niet meer