150 oktober 2012 Brant Secunda, sjamaan in een witte huid, over de genezende kracht van de natuur. Brant Secunda roffelt op zijn trom, terwijl hij onverstaanbare klanken prevelt. Soms versta ik ‘Wali’, de naam van onze zoon. Wali zit naast me. We staren beiden naar de rook, die opstijgt uit het bakje met gloeiende kooltjes, dat voor ons op een tafel staat. Secunda staat op en met een bos veren strijkt hij langs Wali’s lichaam. Dan legt hij zijn vuist op Wali’s buik. Hij zuigt stevig met zijn lippen gekromd om het tuitje dat zijn vuist nu vormt. Secunda spuugt in zijn hand en kijkt met belangstelling naar het vocht voordat hij het op de kolen laat druipen. Even sist het, terwijl hij de rook met zijn veren omhoog leidt. Secunda gaat weer zitten en trommelt en chant verder. De hele sessie in de heuvels boven Santa Cruz in Californië met uitzicht over de Stille Oceaan heeft misschien twintig minuten geduurd, als Secunda met een tevreden glimlach opstaat. Hij kijkt Wali aan en zegt: ‘Een beetje vreemd, hè? Het maakt niet uit of je erin gelooft. Het werkt toch gewoon.’ Op de dag van deze sjamanistische helingssessie kampt Wali al