In de VS is het onderdeel van het normale taalgebruik. In Nederland kennen we het nog nauwelijks. Ik heb het over emotional labour (emotionele arbeid). De term wordt gebruikt voor een speciaal type ongelijkheid dat vooral voorkomt in omgevingen waar mannen en vrouwen samenwerken. Een term waar ik, tot voor kort, nauwelijks in was geïnteresseerd. Als kind van de jaren ’80 lagen er nog maar weinig ongelijkheden in mijn weg. Feminisme is voor mij vanzelfsprekend, maar ook een beetje een vies woord. Bovendien werk ik graag en gemakkelijk samen met mannen. Emotional labour zit mij niet zo dwars. Toch? Geschiedenis van emotional labour Inmiddels is de term aan inflatie onderhevig geraakt. Als je nu aan tien mensen vraagt wat het is, krijg je tien verschillende antwoorden. Maar vroeger was het duidelijker; emotional labour is het werk dat je doet, maar waar je geen erkenning voor krijgt. Meestal zijn het vrouwen die dat soort werk in hun maag gesplitst krijgen. Sociologe Arlie Hochschild introduceerde de term in 1983 in haar boek. Ze beschreef de behoefte van werkenden om hun emoties te reguleren om op die manier hun klanten (en dus hun baas) tevreden te stellen. Hochschild meent dat werknemers, met name