Mijn broer en ik stonden bij de achterdeur van zijn huis. Hij liet me zijn grote, houten veranda zien die was aangekleed met potten hanggeraniums, gezellige zitjes en ligstoelen. Aan de zijkant was een achtpersoons jacuzzi ingebouwd. Ik zag ze al voor me, zijn vrienden die hier een warme duik kwamen nemen en onderuitgezakt op een stoel een pilsje bleven drinken. ‘Philip, wat prachtig,’ zei ik enthousiast. ‘Hoe lang heb je dit al?’ Het bleef stil. Eindelijk zei hij: ‘Drie jaar.’ Mijn maag kromp ineen. We durfden elkaar niet aan te kijken. Ik had de veranda nog nooit gezien. We woonden een kwartier bij elkaar vandaan. De verhouding tussen Philip en mij leed aan een soort diepgaande verwaarlozing. We zagen elkaar maar een paar keer per jaar. Meestal op feestdagen en bijna altijd in gezelschap. En als we elkaar dan eens per ongeluk alleen troffen, voelden we ons helemaal niet op ons gemak. Dan waren we, net als twee vreemden op een feestje, al snel uitgepraat en gingen we vlug onze glazen bijvullen, zodat de stilte niet zo zou opvallen. Philip en ik leefden al jaren langs elkaar heen. Ik was me altijd wel bewust geweest van de emotionele kloof