In een wereld waarin een volle agenda een statussymbool is, is dromen een bedreigde activiteit. Dromers moeten zich voortdurend verantwoorden. Maar net als de ‘werkelijke wereld’ – van werken en boodschappen doen – bestáát de droomwereld. Het is dan ook de kunst om dromen en realiteit samen te brengen. De dwarse visie van Tom Hodgkinson, professioneel dagdromer. Tom Hodgkinson | 76 september 2005 issue Om te kunnen dromen, moeten wij, luiwammesen, lijden. Hoe wreed zijn de bureaucraten, leraren en uitbuiters die ons voorhouden dat wij onze tijd verspillen. Ze zeggen dat we met ons hoofd in de wolken lopen, dat we moeten ophouden uit het raam te staren. Zelfs onze vrienden zeggen ons, wanneer we onze uitzonderlijke plannen voorleggen: ‘Droom maar lekker verder.’ Dromen en nietsdoen gaan samen. Ze worden veroordeeld als ‘de kinderen van een ijdel brein’, zoals de nuchtere Mercutio zegt tegen de idealistische Romeo in Romeo en Julia. Ze zijn betekenisloos, frivool en idioot. Dromers wordt verteld dat ze hun ogen eens moeten openen en de ‘werkelijke wereld’ moeten bekijken. Maar vertel eens, wat is die ‘werkelijke wereld’ precies? De hele dag ploeteren om nutteloze producten te maken die andere mensen armer maken? Betekent het een verzekeringsbeleid