Hoofdluis hoort bij een gezonde jeugd.Niets had me deugdelijk voorbereid op mijn eerste kennismaking met een levensechte luis. Niet de slagorden van vette kakkerlakken die in mijn studententijd de gemeenschappelijke keuken binnentrokken, niet de vlooien die van de kat op de vloerbedekking sprongen, niet eens het briefje met \'Pas op, luizen\' dat mijn dochter van school meebracht. DOOR CHRISTINE SCHOEFER Toen ik op een ochtend het weerbarstige haar van mijn zesjarige nageslacht in vlechten stond te wringen, zag ik plotseling een donker spikkeltje door haar krullen scharrelen. Ik had nooit eerder een hoofdluis gezien, maar ik wist dat dit kleine insect niets anders kon zijn. Het idee van minuscule parasieten die floreren dankzij het bloed van onschuldige kinderen is dermate weerzinwekkend, dat mijn hart ervan in mijn keel klopte. Ik viste het schoolbriefje uit de vuilnisbak. \'Onderzoek het haar van uw kind zorgvuldig\', las ik. \'Als er neten aanwezig zijn, pas dan onmiddellijk luizenshampoo toe, verkrijgbaar bij de drogist.\' Met gespitste vingertoppen tilde ik voorzichtig kleine plukjes haar bij Ella op en ontdekte een kleinschalige leefwereld op haar hoofdhuid. Parelkleurige neten ter grootte van een sesamzaadje, de gevreesde luizeneitjes, zaten stevig vastgelijmd dicht bij de haarwortels en een levensechte luis