Het grootste pijnpunt voor elke geneesmiddelenfabrikant is het placebo, ofwel het ‘neppilletje’, dat in dubbelblind gecontroleerde klinische onderzoeken wordt gebruikt om de werking van het onderzochte middel aan te tonen. Hierbij worden de patiënten in twee groepen verdeeld, waarvan de ene het echte middel krijgt en de andere het placebo, maar zonder dat iemand weet wie, inclusief degenen die de pil geven. Het idee is dat er veel meer patiënten moeten opknappen van het middel dan van het placebo. In werkelijkheid echter ervaren heel veel patiënten dezelfde verlichting van klachten, en zelfs dezelfde bijwerkingen, van het placebo als van het middel zelf. Om die reden is een placebo eigenlijk geen goede controle in dit soort onderzoek. De kracht van placebo’s is het best aangetoond bij mensen met de ziekte van Parkinson, bij wie het systeem voor het vrijkomen van dopamine in de hersenen niet goed functioneert. De standaardbehandeling is een synthetische vorm van dopamine. Maar in een onderzoek aan de universiteit van British Columbia in Vancouver ontdekten de arts-onderzoekers op de PET-scans dat, als patiënten die een onwerkzaam middel hadden gekregen verteld was dat ze de dopamine hadden gekregen, hun hersenen een substantieel grotere hoeveelheid dopamine uit hun reserves vrijmaakten.