Moeten we om te kunnen helen niet eerst weten wat er gebroken is? Diagnosetechnieken zijn er te kust en te keur. Onze redacteur besloot verder te kijken dan de westerse geneeskunde, vestigde haar blik op het oosten en stak haar tong uit. In de wachtkamer heerst een serene kalmte. Chinese klanken weerklinken uit een van de spreekkamers. De Aziatische assistente achter de welkomstbalie neemt de telefoon op in perfect Nederlands. Ze plant een afspraak in. Zelf heb ik er een over vijf minuten. De dokterspraktijk ademt de verstrengeling tussen oost en west. Twee vrouwen lopen de wachtkamer in. Een daarvan is Wendy Lin, de arts bij wie ik een afspraak heb. Lin is zowel regulier arts als opgeleid in de traditionele Chinese Geneeskunde (TCG). Ze leidt me haar kamer binnen waar ik tegenover haar plaatsneem. Ik heb wat vage klachten: om de haverklap heb ik een griep of verkoudheid te pakken en ik kamp sinds drie dagen met een oorontsteking. Bovendien voel ik me uitgeblust en zou ik dagen achtereen willen slapen. Zelf gooi ik het als nieuwbakken moeder op de tropenjaren: slapeloze nachten, het geven van borstvoeding en iets met hormonen die nog niet in balans zijn. Maar of