Mary Desmond Pinkowish | 118 juli/augustus 2009 issue Jordan Hollenderi De docent verzamelt zijn lachyoga-leerlingen uit de hoeken van zijn kleine lesruimte op de tweede verdieping van een gebouw in Manhattan, in het hartje van New York, om zich heen. De meesten kennen hem niet en te oordelen naar de uitdrukking op sommige gezichten weten ze niet precies wat hun te wachten staat. ‘Ha-ha-ha’, begint de lachsensei, op het ritme meeklappend. ‘Ha-ha-ha’, reageren wij, ook klappend. ‘Hi-hi-hi’, vervolgt hij, en gehoorzaam doen wij hem na. Dan beginnen we al klappend door het lokaal te lopen, terwijl we variaties op ha-ha-ha en hi-hi-hi opdreunen. Als je tegenover iemand anders komt te staan, kun je met diegene even een klapspelletje doen. De incidentele opmerkingen van Sebastien Gendry, onze leraar, leiden me een beetje af als ik de andere leerlingen probeer te peilen. Eén man doet erg hard zijn best en ik vermoed dat hij al eerder zo’n workshop heeft gevolgd. Hij weet hoe het werkt, maar zijn gedrag heeft iets geforceerds. Als hij zou ophouden met lachen, zou hij gaan huilen, lijkt het. Ik wil hem troosten. Terwijl ik hem probeer te doorgronden zonder al te veel te staren, begint juist een