Er lijkt vaak een grote scheidslijn te bestaan tussen arts en patiënt. Aan de ene kant vinden we de alwetende witte jas, die als roeping heeft mensen beter te maken. Aan de andere kant zit daar de onzalige patiënt, die soms letterlijk niet weet wat hem of haar mankeert. Maar wat als de dokter plotseling patiënt wordt? Dit overkwam psychiater Bram Bakker. Hij kreeg ziekteverschijnselen die in eerste instantie niet tot een eenduidige diagnose leidden; omvallen, zwalkend lopen, spraakproblemen, niet meer kunnen typen. Uiteindelijk bleek het te gaan om cerebellaire ataxie, een (tijdelijke) aandoening van de kleine hersenen. Vermoedelijk de nasleep van een gemeen griepje. Bakker maakte zo kennis met de andere kant van de tafel en bezag de gezondheidszorg vanuit het patiëntperspectief. Hij schrok ervan en schreef er een boek over, om voor zichzelf schoon schip te maken, maar ook om andere patiënten een hart onder de riem te steken. En om de medische stand een klein beetje wakker te schudden. The Optimist sprak hem over De dokter als patiënt en schudt graag met hem mee. Waar zit de essentie van het probleem dat Bakker in zijn boek beschrijft? Hij antwoordt: ‘Voor mij draait het allemaal om de balans