Woensdag Dwarsdag: Wij zijn Ter Apel

De stem is de spiegel van de ziel. Geliefden kunnen aan de stem van hun geliefde horen hoe de ander ervoor staat. Je kunt horen of het goed gaat of slecht. Zoals een vader of een moeder dat hoort aan een kind. Wat is er gebeurd? zeg je intuïtief. En na de eerste ontkenning, komt het er uit. Je hoort jouw bezorgde stem zeggen: ‘Wie heeft je dan gepest?’

Het beeld zegt meer dan duizend woorden. Laat mij de WC zien en ik zie hoe u ervoor staat. Laat mij uw boekenkast zien en ik weet wat er in u omgaat.

Oliemaatschappijen verbieden het maken van beelden van de winning van schaliegas. Dat heeft een reden.

Toen Kennedy, de toenmalige president van de V.S. bij de Muur kwam, zei hij in zijn bevlogen speech ‘Ich bin ein Berliner’  een bekende term in de banketbakkerij. Het is zoiets als zeggen ‘Ik ben een Hamburger’, maar in Hamburg (Duitsland) klopt het. En in Berlijn komt een Berliner helder aan.

Geen idee hoe je een inwoner van Ter Apel noemt. Een Apelaar? Maar de lezer voelt al waar ik naartoe wil. Ter Apel dat zijn wij. De omwonenden, de inwonenden, de rij voor de toiletten. Ter Apel is de spiegel van onze ziel. Aan Ter Apel kun je zien hoe we er voor staan.

‘Je suis Charlie’, zeiden we in een optocht. Wie aan Charlie Hebdo komt, komt aan mij. ‘Wat u de minste mijner doet, heeft u mij gedaan’. Een uitspraak van de heer J. van Nazareth.

Metaforisch is uw bom op mijn huis beland. ‘Wie aan mijn kinderen komt, komt aan mij.’ Het zijn allemaal varianten op hetzelfde thema.

Ooit waren wij een land van klompen en kaas. Maar wie ons nu wil leren kennen, zeg ik: ‘Let them come to Ter Apel’.

Want Ter Apel, dat zijn wij.

Harry Starren, spreker, dagvoorzitter en publicist.

Woensdag Dwarsdag columns zijn openhartige verhalen met een randje, een ‘bite’ of een stimulans om positieve verandering in gang te zetten.