Woensdag Dwarsdag: Wij versus wij

Er gaan berichten over een column op de socialmediakanalen. Een column die nogal wat stof doet opwaaien. Geschreven door de journalist/schrijver Arjen van Veelen. En hij legt zijn vingers op veel zere plekken.
“Wakker worden in een guur land”, zo luidt de titel van zijn column. En hij schrijft: “Ze zeiden dat ze zich verweesd voelden; we schrapten hun buslijnen. Ze zeiden dat ze ontworteld raakten; we flexibiliseerden hun banen. Ze mompelden dat ze vereenzaamden; we verhoogden hun parkeertarieven, verkochten hun huisarts aan de hoogste bieder en verpatsten halve woonblokken aan Blackstone.
Ze zeiden dat ze hielden van de driekleur, wij trokken een vies gezicht. Ze draaiden de vlag wanhopig ondersteboven, we keken nog viezer. Ze zeiden dat ze terug wilden naar de tijd toen je nog een huis kon betalen; we noemden hun verlangen ‘nostalgisch’.”
En zo gaat Arjen een tijdje, heel terecht, door. Waar het op neerkomt, schrijft hij, is dat we zoveel mensen in de steek hebben gelaten.
Waar de column met name schuurt, en dat lees je dan terug in veel reacties op die socialmediakanalen, is dat mensen geen moeite hebben met zijn constatering dát we inderdaad mensen hebben losgelaten, in de steek hebben gelaten, hebben achtergelaten, maar dat Arjen dat aanduidt met ‘wij’. Snoevend en brullend roepen de reageerders: wie zijn wij? Ik ben het niet, wij zijn het niet. Waarom dat gepolariseer van
deze columnist?
Arjen van Veelen schrijft: “We knepen het sap uit de samenleving met lean management. We bezuinigden het hardst op schoonheid, warmte, troost. Ze vroegen om waardige banen; we gaven ze na tien jaar flexibele dienst een doosje Merci.”
Een columnist mag overdrijven, moet dat zelfs. En Arjen van Veelen doet dat met verve. Maar wel heel erg raak. Want het schuurt. Het roept vragen op. Het voelt ongemakkelijk.
Wij is zij is ik. Waar heb ík hen in de steek gelaten?

Ik herinner mij een situatie tijdens mijn studie. We zaten in de kring van wel dertig mensen en allemaal vonden we de docent niet goed. Eigenlijk vond ik haar ruk. En ergens en opeens kwam dat eruit, moest ik het zeggen. Laat maar zien hoe ruk je mij vindt dan, zei ze. En dat deed ik. Ik explodeerde daar in die kring en liep rond als een briesend mens. “Ik vind je ruk”, riep ik.
Toen was het stil en kwam de pauze. Ik was benieuwd hoe deze docent de les weer voort zou zetten. Hoe kon ze dan nu verder? Toen we weer in die kring zaten na de pauze, keek ze de kring rond en zei tegen iedereen daar: waarom hebben jullie hem in de steek gelaten?
Het werd opnieuw stil, maar nu anders stil. Want iedereen, en ook ik, begreep dat ik weliswaar mijn onvrede had geuit. Geschreeuwd. Maar dat de rest achterover bleef zitten. Mij het werkje van hún onvrede liet opknappen. Mij dus in de steek hadden gelaten.
Precies zo voelt de column van Arjen van Veelen ook. Hij legt alle vingers terecht op de zere plekken en wij denken alleen maar: namens wie schrijf jij dan? Hoezo is er een wij, een zij? En roepen we vergenoegd dat wíj het niet zijn die de anderen in de steek lieten.
Nee, wij waren het niet. Hoe durf je!

Arjen schrijft in zijn column: “We sloegen onze hand voor de mond toen we de uitslag zagen, werden wakker in een guur land. Om daarna met de hand, heel even, over de eigen boezem te wrijven. Om vervolgens weer verder te gaan met vingerwijzen. Het kwam door SBS6, door het verkeerde verháál, door het zuivere kwaad, de wolf in schaapskleren.”
Iets met vingers op hele zere plekken dus.
De columnist eindigt dan met: ”Nooit waren wij het kwaad. Nooit kwam het door ons, dat was ondenkbaar.”
Mijn vraag aan ons is: waar hebben wij hem in de steek gelaten?

Ron van Es, Chief Impact Maker bij Optimist Media.

Woensdag Dwarsdag columns zijn openhartige verhalen met een randje, een ‘bite’ of een stimulans om positieve verandering in gang te zetten.