The Optimist
The Optimist is een onafhankelijk opinietijdschrift over mensen en ideeën die de wereld veranderen.
Je leest het overal en steeds vaker zie ik het om me heen: jongeren, vooral jongens, die zich verliezen in een harde machocultuur. In de ban van manfluencers is de bijbelverkoop drastisch gestegen, moeten vrouwen (weer) volgzaam zijn, is gevoel uiten zwak, en zijn de woke-beweging, gendergelijkheid en inclusiviteit bedreigend. Tegelijk zien we steeds meer jonge meiden die hun lichaam objectiveren en dat object perfectioneren met opgespoten lippen, nepwimpers en BBL’s (Brazilian Butt Lifts).
We leven in een tijd van leeg geschreeuw en stille wanhoop. Politiek schuift op naar conservatisme, via angst en afkeer van progressieve waarden. Religie wordt daarbij ingezet (misbruikt) als cultuur, niet als geloof. Door genderdiversiteit, feminisme en inclusiviteit te framen als bedreigingen, biedt rechts-conservatief populisme een gevoel van houvast.
Het zijn denk ik vooral kwetsbare mensen die vallen voor die (valse) beloftes van houvast en traditie. Jongeren die niet geloven in politiek, niet in zichzelf en niet in hun toekomst. En jongeren die zich niks waard voelen, verstrikt raken in beauty-algoritmes en denken dat ze alleen meetellen als ze voldoen aan het ideaalbeeld.
Iedereen zoekt op z’n eigen manier betekenis. En als die betekenis niet komt via verbinding, vertrouwen en liefde, dan zoeken we het buiten onszelf. In uiterlijk, macht en controle. Degene die wel betekenis ervaren, zich verbonden voelen met anderen en de zin inzien van hun bestaan, hebben dat niet nodig om zich goed te voelen.
Psychiater Dirk De Wachter benadrukt het keer op keer: wie iets voor een ander doet, vindt zin. Dat maakt ons menselijk en gelukkig. Ook de Australische verpleegkundige Bronnie Ware toont in The Top Five Regrets of the Dying: dat het op het einde van ons leven zelden gaat over succes of perfectie. Het gaat over verbinding. Liefhebben. Echt betrokken zijn bij anderen.
Laten we ons daarvoor inzetten: betekenisgeving, zingeving. Laten we jongeren daarbij helpen. Niet met regels, maar met ruimte. Niet met oordelen, maar met aandacht. Want als we ze niet helpen de vragen naar betekenis te stellen, zullen influencers, populisten en algoritmes antwoorden geven.
Kunnen we niet al beginnen in het basisonderwijs? En in plaats van vragen Wat wil je worden? (waar veel kinderen ‘rijk’ op antwoorden) de vraag stellen Wat wil je betekenen? Aandacht voor zingeving zou in mijn ogen een veel grotere rol mogen spelen. Veel eerder dan in de palliatieve fase, als ons leven het einde nadert, maar op school. Thuis. In de klas. Onder elkaar en in de spiegel.
We hebben meer aan een kompas dan aan een diploma. Als we weten wie we zijn en weten wat we betekenen, zijn we hopelijk beter bewapend tegen leegte en populisme.
Lees de column van Suurmond Jezus is geen conservatief
Interview Dirk de Wachter: “De zin van het bestaan zit in de zorg voor andermans geluk.”
Fook Hali, communicatieadviseur, verhalenmaker
Reacties