Wanneer oprecht niet genoeg is, alweer…

Heb je het al meegemaakt?
Dat je iets goeds doet. Oprecht.
Niet om te scoren, niet om gelijk te halen,
maar gewoon omdat het klopt.

En dan…
Krijg je een blik die kouder is dan verwacht.
Geen dankbare handdruk, maar een ijzige stilte.
Alsof je je hand reikte, maar die in de lucht bleef hangen.

Twee keer overkwam het me de voorbije weken.
Twee keer gaf ik het meest oprechte deel van mezelf.
Twee keer kwam het verkeerd binnen — of gewoon… niet.

Ik weet het. Niemand is perfect.
Ik ook niet.

Maar mogen we het daar net wél over hebben?
Over hoe moeilijk ‘sorry’ soms blijkt.
En hoe krachtig kwetsbaarheid eigenlijk is.

Daarover gaat deze column.
Niet om gelijk te krijgen.
Wel om het gesprek open te houden.

Want oprecht goed doen wordt niet altijd goed ontvangen,
maar is daarom niet minder waardevol.

Wanneer oprecht niet genoeg is, alweer…

Over intentie, interpretatie en het ongemak van een uitblijvende sorry

Ik ben iemand die goed wil doen.
Niet perfect — verre van — maar wel oprecht.
Als ik help, is het omdat ik zie dat iets beter kan.
Als ik initiatief neem, is het omdat ik geloof in samenwerking. In beweging. In een klein duwtje vooruit dat het verschil maakt.

En toch liep het deze week fout. Twee keer, in verschillende contexten. Eén keer professioneel, één keer privé.
Twee situaties waarin ik tijd, energie en aandacht gaf — met de beste bedoelingen.
Maar waarin ik iets terugkreeg wat ik niet zag aankomen:
Een koude reactie.
Een verdraaiing van mijn intentie.
Of gewoon… niets.

Niet omdat ik met opzet iets fout deed.
Niet omdat ik wilde scoren of iemand wou overschaduwen.
Maar omdat mijn intentie, ergens onderweg, verloren ging in het mistige doolhof van perceptie.

En precies daar, op dat kruispunt van wat ik bedoelde en wat de ander dacht te zien, blijft het vaak hangen. Want hoe iets binnenkomt, zegt evenveel over de ander als over mij.

Toch is het zelden daar dat de ander even halt houdt.
Even terugkijkt.
Zich afvraagt:
‘Wat was haar bedoeling écht?’
Of: ‘Hoe kwam mijn reactie over?’
Laat staan: ‘Wat had ík anders kunnen doen?’

Die verantwoordelijkheid blijft vaak liggen.
Net als het woordje sorry.
Of een simpele: ‘Dank je, ik zie nu wat je bedoelde.’

Wat blijft, is dat wrange gevoel.
Dat ik het probeerde.
Dat ik me engageerde.
Maar dat het blijkbaar niet genoeg was.
Of alweer verkeerd werd geïnterpreteerd.

En dat vreet aan mij.
Omdat ik alles in vraag begin te stellen.
Was ik dan tóch fout?
Had ik het anders moeten aanpakken?
Waarom blijf ik zoeken naar verbinding als die zo snel breekt?

Het zijn geen wereldschokkende conflicten. Geen grote drama’s.
Maar net in het kleine, zit het giftige.
In wat er niet gezegd wordt.
In het uitblijven van erkenning.
In het gemak waarmee mensen hun eigen aandeel vergeten.

Ik zie het vaker.
In vergaderingen, in vriendschappen, in families.
Waar haantjesgedrag het gesprek overneemt.
Waar nuance sneuvelt op het altaar van gelijk krijgen.
Waar feiten vanuit één perspectief belicht worden — en niemand zich afvraagt hoe het bij de ander binnenkwam.

Ik weet het. Niemand is perfect.
Ik ook niet.
Maar mogen we het daar dan net wél over hebben?

Over hoe moeilijk het is om ‘sorry’ te zeggen.
Over hoe weinig energie het eigenlijk vraagt, maar hoe zelden het komt.
Over hoe kwetsbaarheid soms véél sterker is dan het luidste woord.

Niet om elkaar af te rekenen.
Wel om elkaar écht te begrijpen.
Zonder dat iemand moet verliezen wanneer de ander oprecht iets goeds probeert te doen.

Dit is geen pleidooi voor perfectie.
Maar wel voor een beetje meer mildheid.
Een beetje meer zelfinzicht.
Een beetje meer moed om in de spiegel te kijken.

En voor het besef dat oprecht goed doen niet altijd goed ontvangen wordt,
maar daarom niet minder waardevol is.

Iris Temmerman, verhalenverteller, tekstschrijver bij Bridges of Iris & medebezielster van Groeireis