Voor wat het waard is

Ik sta aan de kassa in de copyshop en wacht tot het mijn beurt is om af te rekenen. Ik heb het al uitgerekend, vijftig eurocent zal ze me vragen. Ik neem alvast het muntstuk uit mijn portemonnee en kijk ernaar.

Het is lang geleden dat ik nog eens met aandacht naar een muntstuk keek. En ik denk: bij de opkomst van de euro keek ik regelmatig naar de achterkant van een muntstuk. Om te zien welk beeld erin gegraveerd was. Om te zien van welk land het muntstuk afkomstig was.

Ik herinner mij de verwondering in mezelf. Hoe bijzonder het was om me voor te stellen dat die euro al zover was rondgereisd. Dat ik ineens een muntstuk in handen had, ‘geboren’ in Griekenland en dat sindsdien Europa rondging. Van hand tot hand.

In het begin dat de euro bestond, had ik de neiging om muntstukken uit de verschillende eurolanden te verzamelen. Tot die verwondering langzaam wegebde en de euro normaal werd. Een ruilmiddel zonder verhaal. Een muntstuk zonder extra waarde.

Waarde… Het doet me denken aan een gesprek dat ik een aantal jaar geleden had met innovatie bioloog Leen Gorissen. Het gesprek ging over de nood aan reconnectie met de natuur.

Ze vertelde: ‘Stilstaan en nadenken is op dit moment het belangrijkste om te doen. En dat is moeilijk, want alles gaat sneller. Maar gewoon even stilstaan bij je leven nu. En datgene wat je van waarde vindt, is dat ook echt van waarde en wat van waarde is, waardeer je dat ook goed.’

‘Vijftig eurocent’, hoor ik plots zeggen. Ik schrik op, betaal, wandel naar buiten en vraag me af: was het dat waard?

Elke Leyman, theatermaker, publicist, co-founder van Re-story